Vijf weken lang mochten Aurélie en ik twee bachelorsstudenten, Jana en Jarno, assisteren bij het lesgeven in een school in Gent. Ik wist niet goed aan wat ik mij moest verwachten. Grieks leren aan kinderen van 11 à 12 jaar, zou dat goed gaan? Zouden ze de lessen leuk vinden? Meteen na onze eerste les bleek het antwoord op deze vragen positief te zijn. De kinderen werkten supergoed mee en verbaasden mij met de grote voorkennis die ze al hadden: het Parthenon in Athene, de verhalen van Odysseus en de begindatum van de Olympische spelen waren allemaal reeds gekend en bestudeerd.
Vijf weken lang leerden Jana en Jarno hen door middel van interactieve, interessante en bijzonder afwisselende lessen niet enkel de Griekse taal en cultuur beter kennen, maar ze leerden de leerlingen ook vertrouwen op hun taalgevoel. Zo was er een opdracht waarbij de leerlingen woorden als vader en moeder moesten linken met de Franse, Duitse, Engelse, Italiaanse en Griekse vertaling. Bovendien mochten ze nog een extra vertaling geven in de taal die ze thuis spraken. Erg interessant vond ik het dat een leerlinge die thuis Turks spreekt, extra informatie vroeg om het woord ‘zus’ te vertalen naar het Turks. Hoe wist ze immers of het ging om een oudere of een jongere zus? In het Turks zijn daar namelijk twee verschillende woorden voor.
Mijn favoriete les was ongetwijfeld de les waarin de kinderen een verhaal uit de Odyssee mochten naspelen. Met beperkte tijd en een grenzeloos enthousiasme slaagden ze erin om een coherent en leuk toneeltje te maken en dat met de nodige présence op te voeren voor de klas.
Ik vind dit een ongelooflijk interessant project. De klassieke talen en zeker het Grieks dreigen meer dan ooit te verdwijnen van de schoolbanken. Dit is jammer want de klassieke talen zijn een van de weinige vakken die naar mijn aanvoelen niet enkel op taalkundig vlak interessant zijn, maar ook op menselijk vlak, namelijk het meer mens worden of de humaniora. De morele dilemma’s van Antigone, de stukgelopen liefde van Catullus en de ontmoeting van Odysseus met zijn moeder in de onderwereld, het zijn thema’s die tot reflectie over ons eigen leven aanzetten en passages waarnaar we zullen teruggrijpen wanneer wij ons in dergelijke situaties bevinden want literatuur raakt, heelt en verbindt. Het verbond de oude Grieken meer dan 2000 jaar geleden en het verbindt ons nu nog steeds: in de boekhandel, op toneel en in de klas. Dat is de kracht en de macht ervan en dat is één van de vele redenen waarom ik hoop dat het niet zal verdwijnen.
Ik ervaar dat met het project Grieks wat laagdrempeliger kan gemaakt worden, zodat men kan aantonen wat voor impact het heeft op de taalontwikkeling van een kind en vooral dat kinderen begeesterd worden door de talrijke verhalen en mythes die het Grieks hen te bieden heeft. Door de interactie met de kinderen bekeek ik het Grieks na zes jaar ook eens vanuit een ander standpunt. Mijn liefde ervoor is (zo mogelijk) enkel en alleen nog maar toegenomen!
Geschreven door Delphine Larmuseau